ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตกหลุมรักงานผ้า

ตอนเด็กๆ แม่มักจะพาไปบ้านยาย

นอกจากจะเล่นเป็นเด็กไปวันๆ แล้ว

สิ่งหนึ่งที่ยายพยายามจะสอน คือวิชาปั่นฝ้าย

วิชานี้สนุกก็ตอนแรกๆที่ยายพาไปเก็บฝ้ายปุยขาวๆจากต้น

แล้วก็พามาอีดเอาเมล็ดออกจากปุยขาวๆ

จากนั้นก็เอามาตีๆ ตียังไงก็ไม่ดีเท่ายายตีสักที

สำหรับเด็กในตอนนั้น คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าเบื่อ

แต่ก็ตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็นยายเอาฝ้ายที่ตีแล้วมาม้วนๆแล้วก็ดึงยืดออกมาเป็นเส้นๆ

ยายบัวคำ ยายของฉัน

อีกทีก็ตอนเรียน ป.2 

โรงเรียนบ้านนอกมักจะจับเด็กๆฉีดวัคซีน

พอกลับบ้าน แขนระบมร้องไห้มาบอกแม่

แม่กลับสอนให้ทอผ้าบนกี่กระตุกของย่าใต้ชานบ้าน

ตอนนั้นจำได้ว่าหายร้องไห้ กลายเป็นสนุกไปเสีย

ตั้งแต่นั้น ก็ขอแม่ทอผ้าจนทอได้คล่องในระดับหนึ่ง

หลังๆแม่ไม่ยอมให้ทอ เพราะกลัวงานเสีย

ประกอบกับความสนใจในอย่างอื่นมันมีมากกว่า 

ย่าและแม่ก็เช่นกัน 

ที่ต้องเปลี่ยนอาชีพไปทำอย่างอื่นที่ได้เงินมากกว่า

ส่วนฉัน เรื่องราวในชีวิตมันกระโดดกระเด้งไปมา

แต่ในที่สุด ไปๆมาๆ มันก็เด้งมาที่งานผ้าเหมือนเดิม

คราวนี้ย้อนกลับไปเป็นเด็กอีกรอบ เด็กที่ฉีดวัคซีนครบแล้ว

แต่จะเริ่มบทที่หนึ่งวิชาว่าด้วยงานผ้าอีกรอบ

คราวนี้จะเรียนด้วยความสนุก และตั้งใจ

โปรดติดตาม..